Sarah Nafi was de Indonesische grootmoeder van een van de eigenaren. Zij werd in 1904 geboren en was oorspronkelijk afkomstig van het eiland Roti, in Oost-Indonesië. Omstreeks 1920 woonde ze op het eiland Timor, in de Desa Sulamu aan de baai van Kupang. Daar leerde ze de jonge Nederlandse bestuursambtenaar Max Eduard Louis Israël (Medan 1895) kennen, die in 1919 als Indoloog was afgestudeerd in Leiden.  Vermoedelijk was Sarah de ‘njai’ (concubine) van Max, en zijn huishoudster. Hoewel niet getrouwd kwamen uit hun relatie twee kinderen voort: dochter Nelly (1922) en zoon Max junior (ca. 1923).

Max Israël trouwde later een Hollandse vrouw, 'met de handschoen’. Nelly werd in 1928, op zesjarige leeftijd,  gescheiden van haar moeder en werd bij familie en later bij een pleeggezin in Den Haag ondergebracht. Zij zou voorgoed in Nederland blijven. Haar moeder heeft zij na haar vertrek uit Indonesië nooit meer gezien of gesproken. Haar jongere broertje Max bleef vreemd genoeg wel bij zijn moeder in Indonesië. Sarah trouwde later met een Indo-Europeaan, Daniël Tielman, en kreeg nog zeven kinderen. Het gezin woonde in Bima op het eiland Sumbawa. Oma Sahar is daar in 1959 overleden. Haar graf is nog steeds te vinden op de Christelijke begraafplaats van Bima steeds te vinden. Max Israël bleef tot de onafhankelijkheid van Indonesië in Nederlands-Indië. Zijn laatste functie was die van Assistent-Resident in Singaraja. In 1946 keerde hij terug naar Nederland en overleed in Den Haag in 1951.

Een afdruk van het enige bekende portret van Sarah Nafi hangt in de woonkamer van het huis.